Kozlu’da yaşanan maden faciasında yaşamını yitiren 8 madenci anılıyor
2 yıl önce 7 Ocak 2013’te Türkiye Taşkömürü Kurumu (TTK) Kozlu Müessese Müdürlüğü Maden Ocağı’nın eksi 630 kodunda meydana gelen ani metan gazı püskürmesinde, taşeron firmada çalışan Köksal Kadıoğlu, Hasan Bozacıoğlu, Muharrem Yapıcı, Satılmış Arslan, Muhsin Akyüz, Ahmet Şeker, Yüksel Koca ve Hüseyin Kürekçi vefat etti, 1 işçi de yaralanmıştı. Evinin üst tarafındaki fındık bahçesine defnettiği oğlunun mezarını yoğun kar yağışına rağmen sıklıkla ziyaret eden gözü yaşlı anne Havva Şeker, olayın ikinci yılında acılarının tazelendiğini anlatıyor. İlk önce oğlunun karla kaplı mezarını elleriyle temizleyen Şeker, dua edip gözyaşı döktü. Oğlu için ağıt yakan acılı anne, “Her şeyi söylüyorum işte. Oğlumu ziyaret ediyorum. Her gün rüyama giriyor. Anne neredesin diyor? Bu karın altında duruyorum. Onun için. Önce Allah’a sonra oğluma söz verdim. Ayakta duracağım. Yüce Rabbim’in emanetiydi, Rabbim emanetini aldı benden. Ben de emanetim. Bir gün Peygamberimizin sancağı altında kavuşacağız inşallah.” dedi. Torununun babasını sorduğunu gözyaşları arasında anlatan Şeker, şunları söyledi: “Benim Hava Nehir isimli torunum, babasını soruyor. Babam gelecek mi diyor. Onu zor avutuyoruz. Ona Cennet’te buluşacaksınız dedim. Benim oğlum o gün, kızının mamasını değiştirmek için arkadaşını yerine işe gitmişti. Dolabından mama çıktı. Cebinden de 8 lira harçlık çıktı. Çocuğumun çizmesi delinmiş, değiştirecek para bulamamış. Eşine ‘anneme söylesem para verir mi acaba’ demiş. Daha demeden çocuğum vefat etti. Gerçekten çizmesinin altı delikmiş çocuğumun. Bu ayda mahkeme olacak.”
7 Ocak 2013’te meydana gelen olayın ardından ceza davası henüz başlamadı. Enerji Bakanlığı’nın ilgili müdürlük hakkında soruşturma izni vermemesi üzerine Danıştay’a itiraz davası açılmış. Danıştay ise itirazı haklı bularak sorumluların yargılanmasına hükmetmişti. İlk davanın Ocak ayı içerisinde yapılacağı öğrenildi. Olayda yakınlarını kaybeden aileler ve mesai arkadaşları, kazanın üzerinden 2 yıl geçmesine rağmen o günkü acıyı yeniden yaşıyor. Kazada yaralanan ve tedavisinin ardından sağlığına kavuşan aynı zamanda Türkiye Maden Şehitleri Aileleri Dayanışma Derneği’nin Zonguldak Şubesi Başkanı Ayhan Gökgöz, olayda ölen arkadaşlarının fotoğraflarını bakarak, eski günleri yad etti. Gökgöz, “Allah’ım onları bizden daha çok seviyormuş ki önce onları aldı. Bunlar bizim canlarımız. Onların yanında ben de bir başkası da olabilirdi.” ifadesini kulandı. 14 yıllık madenci Gökgöz (39), güle oynaya ocağa indikleri olay gününü şöyle anlattı: “Saat 09.30-10.00 civarlarında galerinin bir tanesinde patlama sonucu 8 arkadaşımızı kaybettik. Ben de 2 saat mahsur kaldım. 2 yıl nasıl geçti bilmiyorum. Bizler hiçbir zaman unutmadık, unutamayız da. Ocağa indiğimizde hep ‘böyle bir şey olur mu’ diye düşündük. Arkadaşlarımız rahmetli olmadan önce ocakta yemek yerken, ‘Burada bize bir şey olursa ailemize kimse sahip çıkmaz. Karadon’da 30 arkadaşımızı kaybettik, onların ailelerinin durumlarını görüyoruz, perişan durumdalar. Biz de acaba öyle olur muyuz?’ diye konuştuk. Ben de ‘Eğer biz hayatta kalırsak elimizden geldiği kadar sahip çıkmaya çalışırız’ demiştim. Espri şekilde bunu söylemiştik, bu işin böyle olacağını bilmiyorduk.”
07 Ocak 2015 14:22
2 yıl önce 7 Ocak 2013’te Türkiye Taşkömürü Kurumu (TTK) Kozlu Müessese Müdürlüğü Maden Ocağı’nın eksi 630 kodunda meydana gelen ani metan gazı püskürmesinde, taşeron firmada çalışan Köksal Kadıoğlu, Hasan Bozacıoğlu, Muharrem Yapıcı, Satılmış Arslan, Muhsin Akyüz, Ahmet Şeker, Yüksel Koca ve Hüseyin Kürekçi vefat etti, 1 işçi de yaralanmıştı. Evinin üst tarafındaki fındık bahçesine defnettiği oğlunun mezarını yoğun kar yağışına rağmen sıklıkla ziyaret eden gözü yaşlı anne Havva Şeker, olayın ikinci yılında acılarının tazelendiğini anlatıyor. İlk önce oğlunun karla kaplı mezarını elleriyle temizleyen Şeker, dua edip gözyaşı döktü. Oğlu için ağıt yakan acılı anne, “Her şeyi söylüyorum işte. Oğlumu ziyaret ediyorum. Her gün rüyama giriyor. Anne neredesin diyor? Bu karın altında duruyorum. Onun için. Önce Allah’a sonra oğluma söz verdim. Ayakta duracağım. Yüce Rabbim’in emanetiydi, Rabbim emanetini aldı benden. Ben de emanetim. Bir gün Peygamberimizin sancağı altında kavuşacağız inşallah.” dedi. Torununun babasını sorduğunu gözyaşları arasında anlatan Şeker, şunları söyledi: “Benim Hava Nehir isimli torunum, babasını soruyor. Babam gelecek mi diyor. Onu zor avutuyoruz. Ona Cennet’te buluşacaksınız dedim. Benim oğlum o gün, kızının mamasını değiştirmek için arkadaşını yerine işe gitmişti. Dolabından mama çıktı. Cebinden de 8 lira harçlık çıktı. Çocuğumun çizmesi delinmiş, değiştirecek para bulamamış. Eşine ‘anneme söylesem para verir mi acaba’ demiş. Daha demeden çocuğum vefat etti. Gerçekten çizmesinin altı delikmiş çocuğumun. Bu ayda mahkeme olacak.”
7 Ocak 2013’te meydana gelen olayın ardından ceza davası henüz başlamadı. Enerji Bakanlığı’nın ilgili müdürlük hakkında soruşturma izni vermemesi üzerine Danıştay’a itiraz davası açılmış. Danıştay ise itirazı haklı bularak sorumluların yargılanmasına hükmetmişti. İlk davanın Ocak ayı içerisinde yapılacağı öğrenildi. Olayda yakınlarını kaybeden aileler ve mesai arkadaşları, kazanın üzerinden 2 yıl geçmesine rağmen o günkü acıyı yeniden yaşıyor. Kazada yaralanan ve tedavisinin ardından sağlığına kavuşan aynı zamanda Türkiye Maden Şehitleri Aileleri Dayanışma Derneği’nin Zonguldak Şubesi Başkanı Ayhan Gökgöz, olayda ölen arkadaşlarının fotoğraflarını bakarak, eski günleri yad etti. Gökgöz, “Allah’ım onları bizden daha çok seviyormuş ki önce onları aldı. Bunlar bizim canlarımız. Onların yanında ben de bir başkası da olabilirdi.” ifadesini kulandı. 14 yıllık madenci Gökgöz (39), güle oynaya ocağa indikleri olay gününü şöyle anlattı: “Saat 09.30-10.00 civarlarında galerinin bir tanesinde patlama sonucu 8 arkadaşımızı kaybettik. Ben de 2 saat mahsur kaldım. 2 yıl nasıl geçti bilmiyorum. Bizler hiçbir zaman unutmadık, unutamayız da. Ocağa indiğimizde hep ‘böyle bir şey olur mu’ diye düşündük. Arkadaşlarımız rahmetli olmadan önce ocakta yemek yerken, ‘Burada bize bir şey olursa ailemize kimse sahip çıkmaz. Karadon’da 30 arkadaşımızı kaybettik, onların ailelerinin durumlarını görüyoruz, perişan durumdalar. Biz de acaba öyle olur muyuz?’ diye konuştuk. Ben de ‘Eğer biz hayatta kalırsak elimizden geldiği kadar sahip çıkmaya çalışırız’ demiştim. Espri şekilde bunu söylemiştik, bu işin böyle olacağını bilmiyorduk.”
